- عمادالدین کرمانی (عِ دُدْ دی نِ کِ)
خواجه عمادالدین کرمانی، نام او علی و لقبش عمادالدین و تخلصش عماد و شهرتش عماد فقیه است. وی از مشایخ عرفا و شعرای کرمان در قرن هشتم هجری قمری و معاصر خواجه حافظ شیرازی و امیر مبارزالدین و شاه شجاع بود. و این دو پادشاه نسبت به او اخلاص می ورزیدند. عماد فقیه در کرمان زاویه و خانقاهی داشت و با مقام فقاهت به سرودن اشعار می پرداخت. و بیشتر اشعاری که از او باقیست غزل می باشد. وی در سال 772یا 773 هجری قمری در کرمان درگذشت و در خانقاه خود دفن شد. او را علاوه بر غزلیات، پنج مثنوی است که مشهورترین آنها یکی ’محبت نامۀ بیدلان’ و دیگری ’مونس الابرار’ و سه دیگر ’محبت نامه’ است. و یک نسخه از دیوان او که در حیات خودش در سال 763 هجری قمری با خط نسخ نوشته شده به شمارۀ ’182’ در کتاب خانه مدرسه سپهسالار موجود است. (از ریحانه الادب ج 3 ص 129 از قاموس الاعلام ج 5 ص 3206) (از تاریخ مغول عباس اقبال ص 552). و نیز رجوع به مآخذ ذیل شود: حبیب السیر چ کتاب خانه خیام ج 3 ص 315 و 520. الذریعۀ آقابزرگ طهرانی ج 9 ص 766. امتحان الفضلاء ج 1 ص 319. آتشکدۀ آذر ص 120. رجال حبیب السیر ص 83. نتایج الافکار ص 465. تذکرۀ حسینی ص 207. زندگی عماد فقیه تألیف ناظرزادۀ کرمانی